OTR
There and Back Again
Wie door Amerika rijdt heeft altijd het idee in een filmdecor, of in een boek te rijden. Althans zo vergaat het mij. Ik hou van autorijden en dat is prettig als je reist zoals wij in Amerika. Het is go with the flow.
Het is deze instelling die je de rust geeft om het visueel gebodene over je heen te laten komen. Mist, zware regen op een ‘dirt road’, waar geen einde aan lijkt te komen. Rijden in de avond in het verdwijnende licht, bocht na bocht, waar de kleuren steeds meer in elkaar lopen en vervagen. Het geluid van de camera naast mij. Zo ontstond langzaam de serie Blue HWY.
We plannen min of een meer een route. Een gebied, een rivier, een wegnummer of een weg met een aansprekende naam zoals de Alaskan Highway, de Cassiar Highway of de 101 langs de westkust.
Dit is het enige plan. De rest is, wat de weg ons brengt. Rijden tot het moment dat het asvalt aan de banden kleeft, dat alles om je heen deel van jezelf wordt dat de intensie van het kijken zo groot is dat je de film altijd kan terugdraaien in slomo, fastforward of pause. De weg ben jij, jij bent de weg. En in die state of mind heb je de controle over het onbekende het onverwachte. Het gevecht met de elementen, regen, storm hitte, kou. De ontmoetingen. Ontmoetingen die je zomaar een kant opsturen en niet alleen op de mooiste gletcher doen belanden, maar ook beren die de zalm uit de rivier scheppen als waren zij in het het land van Cogagne.
Denken dat je waarschijnlijk in Cedar Creek zal slapen maar 200 kilometer verder eindigt of juist de helft niet haalt. Een nabij gelegen meer, berg, dorp een kudde bisons bepaalt een langer verblijf. Uiteindelijk kom je weer terug op de weg en vervolgt. Net als de Tao. Uren rijden door wisselende landschappen opdoemende en verdwijnende bergen geven je gelegenheid voor alle filosofische bespiegelingen. Eén worden met de weg. En ‘back again’ zijn daar de foto’s die voor altijd de weg vasthouden zoals je hem eens hebt ervaren.
Dick Breebaart
Wie door Amerika rijdt heeft altijd het idee in een filmdecor, of in een boek te rijden. Althans zo vergaat het mij. Ik hou van autorijden en dat is prettig als je reist zoals wij in Amerika. Het is go with the flow.
Het is deze instelling die je de rust geeft om het visueel gebodene over je heen te laten komen. Mist, zware regen op een ‘dirt road’, waar geen einde aan lijkt te komen. Rijden in de avond in het verdwijnende licht, bocht na bocht, waar de kleuren steeds meer in elkaar lopen en vervagen. Het geluid van de camera naast mij. Zo ontstond langzaam de serie Blue HWY.
We plannen min of een meer een route. Een gebied, een rivier, een wegnummer of een weg met een aansprekende naam zoals de Alaskan Highway, de Cassiar Highway of de 101 langs de westkust.
Dit is het enige plan. De rest is, wat de weg ons brengt. Rijden tot het moment dat het asvalt aan de banden kleeft, dat alles om je heen deel van jezelf wordt dat de intensie van het kijken zo groot is dat je de film altijd kan terugdraaien in slomo, fastforward of pause. De weg ben jij, jij bent de weg. En in die state of mind heb je de controle over het onbekende het onverwachte. Het gevecht met de elementen, regen, storm hitte, kou. De ontmoetingen. Ontmoetingen die je zomaar een kant opsturen en niet alleen op de mooiste gletcher doen belanden, maar ook beren die de zalm uit de rivier scheppen als waren zij in het het land van Cogagne.
Denken dat je waarschijnlijk in Cedar Creek zal slapen maar 200 kilometer verder eindigt of juist de helft niet haalt. Een nabij gelegen meer, berg, dorp een kudde bisons bepaalt een langer verblijf. Uiteindelijk kom je weer terug op de weg en vervolgt. Net als de Tao. Uren rijden door wisselende landschappen opdoemende en verdwijnende bergen geven je gelegenheid voor alle filosofische bespiegelingen. Eén worden met de weg. En ‘back again’ zijn daar de foto’s die voor altijd de weg vasthouden zoals je hem eens hebt ervaren.
Dick Breebaart
